Wybrzeże Almeria ciągnie się wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego na wschód od Costa del Sol.  Obszar ten uważany jest za jeden z najbardziej dziewiczych w Hiszpanii, gdzie poza większymi kurortami znajduje się wiele dzikich, piaszczystych plaż z przepięknymi samotnymi skałami, którym proces erozji i wietrzenia nadał fantazyjne kształty. W krajobrazie wyraźnie zarysowują się góry Sierra Nevada, które w wielu miejscach dochodzą do samego wybrzeża.

To niezwykłe wybrzeże zaskakuje na każdym kroku wspaniałymi pamiątkami po bogatej historii, a także osobliwościami przyrody i unikalnymi formami skał wulkanicznych. Pełno tu też małych wiosek rybackich i górskich nieco w głębi lądu, gdzie do dziś można obserwować tradycje i życie mieszkańców, spróbować domowej kuchni i zachwycać się niezwykłą architekturą.

Costa Almeria należy historycznie i administracyjnie do Andaluzji, w której można znaleźć wiele pamiątek architektury, ale też tradycji i potraw zaczerpniętych od panujących tu długo Maurów. Unikalny charakter tego regionu, gdzie tradycje i pamięć o burzliwej przeszłości przeplata się z niezwykłą gościnnością mieszkańców, gdzie na każdym kroku spotykamy skarby architektury różnych epok, a przyroda wprawia w podziw sprawiają, że wybrzeże Almerii jest idealnym miejscem na odpoczynek nie tylko dla Europejczyków. Najbardziej rozwinięta i zagospodarowana jest zachodnia cześć wybrzeża z większymi kurortami jak Roquetas de Mar czy Aguadulce, gdzie dominują rozległe, piaszczyste plaże. Część wschodnia to często klify przeplatające się z lagunami i dzikimi plażami, nie brakuje tam jednak niewielkich kurortów zapewniających wspaniały odpoczynek jak Mojacar, czy leżąca na północy Vera Beach z bardzo popularną plażą dla naturystów.

Stolicą regionu jest Almeria – miasto portowe położone w rozległej zatoce, nad którym góruje wspaniała mauretańska XI-wieczna Alcazaba. Ta jedna z największych w Hiszpanii twierdz dała początek nazwie miasta, gdyż po arabsku Al-Mariyya oznacza wieżę obserwacyjną. Mimo iż wcześniej tutejsza osada zajmowana była przez Fenicjan, Kartagińczyków, Greków i Rzymian, to jednak Maurowie nadali jej orientalny charakter i przyczynili się do rozwoju miasta jako portu handlowego. W XIII w. region został wciągnięty do Emiratu Granady, a podczas wojen religijnych zdobyty przez królów katolickich. Mimo wielkiego znaczenia w przeszłości miasto rozwijało się powoli, a po katastrofalnych w skutkach trzęsieniach ziemi w XVI i XVII w. bardzo podupadło. Kiedy wybudowano tu nowy port w XIX w. powoli zaczął się rozwój handlu oraz transportu, dzięki czemu miasto zaczęło wychodzić z kryzysu. Od lat 60-tych ubiegłego stulecia poczyniono też wiele inwestycji mających na celu zachęcenie turystów do odwiedzenia tej części wybrzeża wraz z jego stolicą. W mieście znajduje się również inna okazała twierdza z XI w. - San Cristobal z kaplicą wybudowaną przez templariuszy, piękna katedra Nuestra Senora de la Encamacion z XIII w., dawny meczet przekształcony na Kaplicę de San Juan i okazały ratusz z XIX w.

Roquetas de Mar – jest największym kurortem wypoczynkowym wybrzeża Almerii i posiada najdłuższą, kilkunastokilometrową, dobrze zagospodarowaną, plażę (miejscami z drobnym żwirem). Miasto oferuje wiele hoteli o różnym standardzie, promenadę wypełniona znakomitymi tawernami, dyskotekami i sklepami, odbywającą się często korridę, a coraz większą popularnością cieszą się tutejsze wakacyjne szkoły językowe oferujące kursy oraz naukę przez zabawę dla dzieci.

Aguadulce – duży kurort turystyczny położony niedaleko Roquetas, który pod koniec ubiegłego wieku był jeszcze niewielką i cichą wioską rybacką. Dziś oferuje szeroki wachlarz hoteli i kwater o różnym standardzie, wiele tawern z tradycyjną andaluzyjską kuchnią, wiele atrakcji rekreacyjnych i przede wszystkim bujne życie nocne przyciągające tu młodych ludzi.

Almerimar – nowoczesny kurort wschodniego wybrzeża Almerii, który znajduje się zaledwie 40 km na wschód od stolicy regionu, co sprawia, że odpoczywa tu dużo mieszkańców metropolii szukających ciszy. Dzięki popularności tutejszego klubu żeglarskiego w ostatnich latach rozbudowano tutejszy port jachtowy, dzięki czemu jest to obowiązkowy przystanek w rejsach wzdłuż wybrzeża. W ostatnich latach wybudowało się tu wiele luksusowych hoteli, a dwa pola golfowe, stadniny koni oferujące przejażdżki po 7-kilometrowej, piaszczysto-żwirowej plaży, spływy kajakowe w pobliskich górskich rzekach i wiele wypożyczalni rowerów sprawiają, że można tu aktywnie wypocząć i jednocześnie poznać uroki przyrody.

Garrucha – jest kurortem wschodniego wybrzeża Andaluzji oraz jednym z ważniejszych portów handlowych Hiszpanii, gdzie od wieków handlowano ołowiem, miedzią, srebrem, żelazem, a także owocami. Niegdyś znajdowały się tu dzielnice rolnicze i górnicze, dla których port był naturalnym rynkiem zbytu. Dziś jedynym większym towarem eksportowym jest gips wydobywany w pobliskim Sorbas. Nad mariną góruje XVIII -wieczny zamek, a miasto oferuje kilka ciekawych zakątków i muzeów.  W ostatnich latach znacznie rozwinął się port jachtowy i rybacki, które stały się jedną z atrakcji miasta. Na zachód od portu ciągnie się piaszczysta plaża oraz promenada z wieloma restauracjami i sklepami.

Mojacar – spokojne miasteczko wschodniego wybrzeża Andaluzji z piękną, dobrze zagospodarowaną rekreacyjnie plażą, białymi domkami w krętych uliczkach, portem i ciekawymi zabytkami. Życie nocne, większość hoteli i restauracji koncentruje się w nowoczesnej części miasta – Mojacar Playa. W pobliżu znajduje się też duże pole golfowe.

Carboneras – miejscowość znana niegdyś z wydobycia węgla, która po wyczerpaniu złóż zainwestowała w rozwój rybołówstwa i turystyki. Mieści się ona na początku półwyspu, na którym znajduje się jeden z najważniejszych europejskich parków narodowych – Cabo de Gata – ciągnący się przez wybrzeże aż do El Retramar w okolicach lotniska w Almerii. Mimo ścisłej ochrony ptaków w samym kurorcie nie ma zakazu uprawiania sportów wodnych z użyciem skuterów czy motorówek. Miasto posiada wiele cennych zabytków, a najbardziej charakterystycznym jest odrestaurowany zamek San Andreas pochodzący z XVI w. warto zobaczyć też przepiękny kościół parafialny San Antonia de Padua, Dom Labiryntów zaprojektowany przez Andre Bloc, Pałacyk Centralny w którym mieści się obecnie ratusz.

San Jose – pięknie położony w lagunie z widokiem na pobliskie góry, niewielki kurort, który idealnie nadaje się na wakacje z dala od miasta. Miejscowość znajduje się na terenie Parku narodowego Cabo de Gata, przez co nie można uprawiać tu sportów wodnych z użyciem motorówek czy skuterów, ale w zamian panuje cisza i spokój przerywana czasem pieśniami ptaków. Wzdłuż wybrzeża ciągnie się kilkunastokilometrowa plaża zachęcająca do spacerów i przejażdżek konnych.

Różnorodność regionalna, bogactwo smaków i aromaty hiszpańskiej kuchni sprawiają, że stała się ona jedną z najlepszych i najbardziej cenionych na świecie. Bogactwo smaków i odmienność w menu można zauważyć nie tylko porównując potrawy regionów nadmorskich, równinnych czy górskich, ale także między danymi prowincjami a nawet sąsiednimi miastami. W wielu regionach, głównie centralnych pojawia się kilka takich samych potraw jak gazpacho (chłodnik) czy ajo-arriero (duszony słony dorsz), ale jest wiele kuchni, które tylko w swoim regionie kultywują stare tradycje kulinarne, jak Katalonia, Kastylia-Leon, Lewant oraz miasta Segowia, Cuenca lub San Sebastian.

Cechą charakterystyczną wszystkich kuchni regionalnych jest zamiłowanie do świeżości, a bardzo dobrze rozwinięty transport sprawia, że obrót towarami jest bardzo szybki. Bogactwo owoców morza w menu centralnych regionów również nie jest przypadkiem, gdyż kilka godzin po wyłowieniu ryby czy inne morskie specjały są dowożone już do miast centralnej Hiszpanii. Dla ciekawostki można dodać, że właśnie w centralnie położonym Madrycie mieści się druga, największa hurtownia ryb na świecie.

Niezwykle popularne w Hiszpanii są tapas – przekąski serwowane do wina, piwa czy jako niewielki danie między głównymi posiłkami. Pochodzą one z Andaluzji i początkowo był to kawałek sera lub szynki kładziony przy szklance z winem, żeby nie dostał się do niej żaden kurz. Dziś każdy region Hiszpanii posiada swoje oryginalne i urozmaicone tapas, a nawet powstały niewielkie lokale gastronomiczne pod tą sama nazwą serwujące tylko przystawki i wino. Za najlepsze tradycyjne przystawki ceniona jest Sevilla, a nowoczesne i wymyślne dostaniemy w San Sebastian. Bywa, że  są one podawane w małych ilościach za darmo jeżeli wybieramy wino do degustacji lub inne lokalne trunki. Do najpopularniejszych andaluzyjskich tapas należą: roladki z oliwkami, szynka Serrano oraz wszelkie małe przekąski podawane z charakterystycznym dla regionu sosem Tampenade. Jest on robiony od wieków według tego samego przepisu i zawiera drobno posiekane czarne i zielone oliwki, zmielone migdały, czosnek i zmiksowane anchois.

Hiszpańskie wina znane są na świecie od wielu stuleci, jednak zwiedzając poszczególne regiony tego pięknego kraju odkryjemy lokalne specjały dostępne tylko na małym obszarze przy pobliskich winnicach. Najbardziej znanym i cenionym gatunkiem wig hiszpańskich jest Rioja – czerwone wino wytwarzane z soku owoców rosnących w różnych strefach w regionie o tej samej nazwie. Tradycje jego wytwarzania sięgają aż II w., kiedy to Rzymianie zlecili uprawę winorośli z przeznaczeniem na wino dla legionistów. Istnieje również hipoteza, ze szczepy tutejszych roślin dotarły dzięki podbojom Rzymskim do Bordoux, gdzie również wytwarzane są z nich najlepsze wina. W średniowieczu, dzięki położeniu na szlaku do Santiago de Compostella wino zaczęło zyskiwać większą sławę, a w XVI w. poprzez porty morskie w Bilbao oraz Santander eksportowane były do Holandii i Anglii. Pod koniec XVIII w., zainspirowany podróżą do Bordoux ksiądz Don Manuel Quintano z Burgos wprowadził do produkcji dębowe beczki co znacznie poprawiło jakość win i szybkość ich transportu. W połowie XIX w. pobliskie winnice w Galicji, a następnie większość francuskich dotknęły epidemie chorób, co spowodowało przenoszenie się i zwiększenie produkcji regionu La Rioja. Rozwój i ekspansja na rynki światowe zostały zahamowane przez klęskę głodu w latach 30 ubiegłego wieku, kiedy to wykarczowano większość winnic pod uprawy zboża. Wiele winnic działa jednak do dnia dzisiejszego, a w 2 mieszczą się muzea przedstawiające procesy produkcji wina w dawnych latach.

Wschodnia Hiszpania zdobyła sławę ze względu na bogate, balsamiczne wina czerwone, które swoją historią sięgają czasów kiedy na ciemnych wzgórzach Tarragony kartuzjańscy mnisi sadzili specjalne odmiany winorośli. Dziś z tej właśnie okolicy pochodzą najmocniejsze i najdroższe hiszpańskie wina.
Innym tradycyjnym napojem alkoholowym jest sangria, która robiona jest na bazie wina, soków owocowych i często innych domieszek smakowych. Napój pochodzi z walencji, ale rozpowszechniony jest głównie na wybrzeżach i w centrum kraju.

Podstawą kuchni andaluzyjskiej jest wzmocnione wino sherry (16-20% alkoholu), które dodawane jest do wielu potraw ciepłych i zimnych by nadać im niezwykły aromat. Pochodzi ono z rejonu Jerez de la Frontera, a swoją popularność zyskało w XVI w. kiedy dzięki odkryciom geograficznym rozprzestrzeniło się do Nowego Świata. Kiedy Anglicy zdobyli Kadyks wśród łupów wojennych zabrali z portu ponad 2900 beczek tego właśnie wina, które spopularyzowano w Wielkiej Brytanii jako alkohol elit.

Andaluzja słynie z wielu gatunków gazpacho (chłodników), z których dużą popularnością cieszy się sopas ajo blanco – migdałowa zupa o charakterystycznym smaku. W całym kraju podaje się jednak równie popularny i wywodzący się z południa chłodnik na bazie pomidorów – uznawany za bombę witaminową i najlepszy posiłek na upalne dni. Warto spróbować też chłodnika Salmorejo, który jest gęstszy niż tradycyjne gaspacho i podawany jest z dodatkami, jak np. jajkiem ugotowanym na twardo czy kawałkami szynki Serrano. W regionie popularnym daniem jest również pescadito froto – mieszanka wielu gatunków, smażonych ryb oraz potajes – potrawy z duszonej fasoli. Andaluzja, wraz z sąsiednią Estremadurą, są największym producentem wybornej szynki z czarnych świń iberyjskich (jamon iberico), które po wypasie na kasztanach i żołędziach oraz odpowiednim przyprawieniu dają szynkę o orzechowym posmaku . Często w miejscowościach oddalonych od wybrzeża, głównie na terenach wiejskich króluje dziczyzna, opiekana na ruszcie baranina oraz domowe, owcze sery o niezwykłym smaku.

Do głównych posiłków rzadko podawana jest jakakolwiek surówek czy choćby warzywa do dekoracji, co nie znaczy wcale, że Andaluzja nie oferuje w swoim menu sałatek. Są one tu niezwykle cenione i występują w wielu ciekawych odmianach. Najpopularniejsza jest tzw. hiszpańska sałatka domowa przyrządzana z drobnych kawałków tuńczyka, oliwek, zielonej i czerwonej papryki, pomidorów, cebuli i jajek gotowanych na twardo z dodatkiem oliwy z oliwek i octu winnego z wina Sherry.

Dania główne opierają się na mięsie, rybach i owcach morza, ale nie brakuje w nich też ryżu lub różnego rodzaju makaronów, czego doskonałym przykładem jest pyszny makaron Puttanesca podawany z kaparami, pietruszką, ostrymi papryczkami, pomidorami i czosnkiem. Prawdziwym rajem dla smakoszy są dania mięsne z regionalnymi dodatkami, jak: kurczak Dijon z oliwkami, wieprzowa polędwica w sosie z oliwek i mango, tortilla z sosem z oliwek i awokado czy wołowina z pomarańczami i sherry.

Po posiłku częstym deserem są świeże owoce lub hiszpański creme caramal występujący pod różnymi regionalnymi nazwami (w Andaluzji – tocino de cielo, w Katalonii – crema catalana).

Hiszpanie to naród uwielbiający tłum i zabawę. Często spotykają się w barach na rozmowy czy wspólne zabawy uciekając od siedzenia w domu. W większości, nawet niewielkich miast znakomitą porą spotkań są popołudnia, a po 20 ulice i bary zapełniają się ludźmi w każdym wieku, którzy prowadzą konwersacje. Uwielbiają się również bawić, z czego słyną na całym świecie, a ogromna ilość festiwali i świąt jest to tego znakomitą okazją.

Bez wątpienia najsłynniejszą tradycją hiszpańską jest korrida – widowisko walki człowieka z bykiem oglądane na specjalnie przystosowanych arenach i ogromnymi wodowaniami. Ten rodzaj rozrywki przywędrował razem z plemionami arabskimi i stanowił widowisko tylko dla elity. Torreador walczący z bykiem – z czasem posiadający bogato zdobione stroje i nakrycie głowy – drażni i zachęca byka do walki czerwoną płachtą (muletą), by ostatecznie wbić mu w kark włócznię. Bycie torreadorem było niegdyś zajęciem dla wybrańców, a niezwykła odwaga i spryt były nagradzane pozycją w społeczeństwie. W większości krajów, gdzie rozprzestrzeniły się hiszpańskie tradycje, ze względu na brutalność widowiska zamienione zostało ono na przedstawienie teatralne, jednak w samej Hiszpanii od wielu lat coraz bardziej budzi sprzeciw różnych środowisk. Niektóre regiony Hiszpanii jednak wycofują się z tradycyjnej korridy – jak. np. Parlament Katalonii rezygnujący z krwawych przedstawień od 1 stycznia 2012.

Najbardziej znanym tańcem hiszpańskim jest bez wątpienia flamenco – niezwykle ekspresyjny taniec nawiązujący do tradycji andaluzyjskich cyganów. Związane są z nim nie tylko specyficzna muzyka i śpiew, ale również barwne stroje, mimika twarzy i gesty tancerzy. Panie dumnie prezentują się w falbaniastych sukniach i kolorowych gorsetach, a panowie noszą czarne lub granatowe, obcisłe spodnie i białą koszulę z apaszką. Taniec ten wykonywany jest zarówno w parze jak również solo najczęściej przy akompaniamencie gitary, ale zdarza się też, że dodatkowo w tle brzmi flet lub wiolonczela. Najważniejszy we flamenco jest rytm – wygrywany na bębnach, kastanietach, obcasami butów, a do najczęstszych rekwizytów należą wachlarze, kwiaty i chusty. Występy odbywają się w specjalnych barach, czasem w tawernach, na niewielkich scenach teatrów, a czasem nawet na ulicach. Ekspresja, duma, żywiołowość i piękno tańca wymownie odzwierciedla przywiązanie Hiszpan do tradycji i potwierdzenia swego pochodzenia. 17 listopada 2010 r. taniec ten został wpisany na Listę Arcydzieł Ustnego i Niematerialnego Dziedzictwa UNESCO.

Mieszkańcy różnych regionów kraju bardzo się od siebie różnią, na co wpłynęła długa historia kraju, dostęp do zasobów naturalnych czy uleganie wpływom innych narodów. Dlatego często Hiszpanie mówią o sobie, że nie są jednolitym narodem, ale dzięki temu bardzo ciekawym i zróżnicowanym. Większość cudzoziemców kojarzy Hiszpanię z gorącą Andaluzją, gdzie dumni i bardzo doświadczeni przez los Hiszpanie wyrażają emocje poprzez rytmy flamenco.  Z kolei Galicja to zielone wzgórza zasnute często mgłą, gdzie konserwatywni, ale gościnni mieszkańcy uwielbiają wracać do przeszłości. Katalończycy i Baskijczycy marzą o zauważeniu ich odrębności politycznej, społecznej i kulturalnej, a nawet niezależności od Hiszpanii. Tradycje regionalne tych terenów najlepiej uwidaczniają się w małych miejscowościach żyjących swoim powolnym życiem.

Dla Hiszpanów bardzo ważna jest rodzina, nie tylko jako duże, wielopokoleniowe zgromadzenie ale jako oparcie i siła społeczna. Wynikają z tego cechy szczególne tego społeczeństwa - odwaga w głoszeniu swoich poglądów, dążenie do realizacji celów, otwartość na nowości i przystosowanie do zmian. Mimo, że zazwyczaj największym autorytetem rodziny był mężczyzna, to właśnie kobieta wpływa najbardziej na życie rodziny. Radykalne zmiany w modelu rodziny i roli kobiet nadeszły po śmierci Franco i obaleniu reżimu. Wcześniej, jeszcze w latach 70. ubiegłego stulecia kobieta chcąc wyjechać z miast musiała posiadać pisemne upoważnienie męża do opuszczenia rodziny – oczywiście na krótko. Dziś liczba zawieranych małżeństwa od tamtej pory spadła prawie o połowę, a emancypacja i zaczerpnięcie modeli rodzinnych z innych krajów rozwiniętych poskutkowały lżejszym traktowaniem tradycji rodzinnych.

Cechą łączącą wszystkich Hiszpan jest luźne podejście do poczucia czasu. Radość płynąca z życia oraz spotkania z przyjaciółmi czy czas dla siebie są w tej kulturze równie ważne jak praca, a słynne powiedzenie "manana" – czyli przekładanie wszystkiego na później stało się wręcz tradycją i normalnym podejściem do załatwiania spraw. Umawiając się z Hiszpanem na spotkanie trzeba dokładnie ustalić godzinę, bo często podczas spóźnień pojawia się wymówka, że godzina ma 60 minut. Takie podejście do życia sprawia, że osoby z innych krajów Europy często źle odbierają ich niepunktualność, ale sami Hiszpanie podchodzą do tego jak do normalnego trybu życia.

Hiszpanie przy przywitaniu zawsze całują się w oba policzki – niezależnie czy witają się z przyjaciółmi, rodziną, czy dopiero kogoś poznają. Podawanie ręki na przywitanie praktycznie nie istnieje. Inna cechą szczególną jest otwarte mówienie komplementów osobom, których się nie zna, zwłaszcza kobietom. Nie należy tego traktować jako spoufalanie – jest to naturalne i nie budzi żadnych złych emocji wśród mieszkańców Iberii.

Wschodnie wybrzeże Andaluzji oferuje bardzo wiele możliwości aktywnego spędzania wolnego czasu – od bardzo dobrze zagospodarowanych rekreacyjnie gruboziarnistych, piaszczystych plaż na zachód od Almerii i cichych zakątków rozciągających się na wschodzie, przez wspaniałe tereny trekkingowe i wspinaczkowe położone w głębi lądu, po spływy kajakowe oraz raftingowe na kilku rzekach regionu. Na wschodnim wybrzeżu znaleźć można dużo, choć niewielkich stadnin konnych, które poza galopowaniem po plaży organizują całodzienne wyprawy w góry. A jednym z najpopularniejszych regionów spacerowych jest San Perdo – laguna leżąca na północ od Carboneras ukryta między skałami z wspaniałym widokiem na morze i pobliskie góry. Okolice te są również rajem dla nurków ze względu na bardzo dużą głębokość i wiele jaskiń.

Górskie szczyty Sierra Nevada („Śnieżne Góry”) zachęcają do przybycia w te rejony również zimą,  gdyż znajduje się tu wiele stacji narciarskich a widoki na najwyższe pasmo górskie Półwyspu Iberyjskiego zapierają dech w piersiach. Tereny te atrakcyjne są też dzięki bliskości wybrzeża, gdzie zimą można kąpać się i relaksować w wakacyjnych kurortach, gdyż temperatura powietrza nie spada poniżej 20oC.

Wypoczywając na Costa Almeria warto zwiedzić kilka ciekawych miejscowości. Rezydenci różnych biur podróży proponują grafik i ceny wycieczek fakultatywnych, a niektóre z nich można odbyć również samemu.

Granada – położone malowniczo w Górach Betyckich miasto będące jednym z najważniejszych destynacji turystycznych Hiszpanii. Barwna historia miasta sięga aż VII w. p.n.e. kiedy to jako jedno z najważniejszych miast południowej części półwyspu należała do Greków, Kartagińczyków, Rzymian i Wizygotów. Kiedy miasto zostało podbite przez Arabów w XIII w. i zawarło przymierze z chrześcijańską Kastylią stało się schronieniem dla wygnańców islamskich z zachodniej Andaluzji, głównie z Kordoby i Sewilli. Granada rozwijała się w zawrotnym tempie i w XV w. była największym i najbogatszym miastem Półwyspu Iberyjskiego. Kiedy pod koniec wieku chrześcijanie wkroczyli do wschodniej Andaluzji i ostatecznie pokonali Arabów tylko w Granadzie dano im wybór między przymusowym chrztem lub wygnaniem. Odzyskanie tak bogatego i pięknego miasta stało się dla katolickich królów pretekstem do budowy wielu wspaniałych kościołów jako dziękczynienie. Powstała wtedy wspaniała kaplica królewska Capilla Real, gdzie znajdują się pochówki królów, imponująca katedra i wiele małych kościółków. W tych czasach założono również uniwersytet i wybudowano imponujący Hospital Real. Bez wątpienia jednak największym skarbem miasta jest okazały zespół pałacowy Alhambra – arcydzieło arabskiej architektury rozbudowane w XVI w. w stylu włoskiego renesansu. Zwiedzając wspaniałe komnaty starej części – Alcazaby bez wątpienia każdy zaniemówi z wrażenia. Wspaniałe mozaiki, arkadowe galerie, ściany wykładane kolorowymi płytkami azulejos i barwne stuiki przenoszą do "Baśni tysiąca i jednej nocy". Kompleks składa się z czterech pałaców, z których na szczególna uwagę zasługuje największy z nich - Pałac Karola V uważany za najpiękniejszy renesansowy zabytek renesansu poza Włochami. Jest tu też wiele kościołów, arkadowych dziedzińców, zabytkowych kamienic i klasztorów.

Malaga – położony u podnóża Gór Betyckich duży port handlowy, rybacki, stocznia, baza marynarki wojennej i jeden z największych kurortów turystycznych Morza Śródziemnego. Bez wątpienia jest to jedno z najbardziej kosmopolitycznych miast Europy gdzie nowoczesność i otwartość mieszkańców przeplata się pięknymi pamiątkami po bogatej historii i tradycjami Andaluzji. Właśnie tu na świat przyszedł m.in. Pablo Picasso i Antonio Banderas. Niezwykła historia tego miasta sięga aż VIII w. p.n.e. kiedy na te tereny przybyli Fenicjanie z Tyru i założyli kolejno dzisiejszy Kadyks, Almunecar i Malagę. Miasto rozwijało się bardzo szybko i bogaciło  dzięki położeniu na szlaku handlowym między Kadyksem a Barceloną, prowadzącym dalej do Rzymu. Po długiej obronie Malaga dostała się pod panowanie arabskie w VIII w., a ponad siedemset lat rządów islamskich poskutkowało wspaniałymi zabytkami, wpływami w tradycyjnej kuchni i obyczajach. Stała się wtedy znaczącym portem stoczniowym i handlowała afrykańskim złotem. Kiedy tereny południowej Andaluzji odzyskali katoliccy królowie do niewoli dostali się wszyscy mieszkańcy miasta, którzy przeżyli długie oblężenie. Na pamiątkę zwycięstwa w maladze wybudowano okazałe klasztory de la Victoria (zwycięstwa) i de la Trinidad (Św. Trójcy). Po wielkich odkryciach geograficznych miasto stało się jednym z najważniejszych portów handlowych z Nowym Światem, jednak po wypędzeniu Moryksów (Maurów, którzy przeszli na katolicyzm), powodziach i wielkiej epidemii znacznie podupadło. Kolejny rozkwit miasta zaczął się w XIX w., kiedy to rozbudował się port, unowocześniono stocznię, a gospodarkę napędzał przemysł. Nie trwał on jednak długo, a zamykane kolejno fabryki, plaga filoksery w pobliskich winnicach i bombardowania podczas wojny domowej w 1936-39 r. znacznie osłabiły miasto. W połowie ubiegłego stulecia postawiono jednak na rozwój turystyki, rozbudowę infrastruktury i oczyszczenie plaż co sprawiło, że Malaga jest dziś jednym z największych i najbardziej atrakcyjnych kurortów Europy. Do jej największych atrakcji należy ogromna korrida, olbrzymia katedra, ruiny twierdzy i teatru rzymskiego, a także XIV-wieczny zamek Gibralfaro na skalistej górze, nazywany często latarnią morską.

Lorca – jest miastem kontrastów, gdyż mimo wielu zabytków i bogatej historii jest miastem nowoczesnym i rozwijającym się w szybkim tempie. Wspaniałe kościoły, zamek, rzymskie wille i pałace przeplatają się z nowymi budynkami, a otwarci na świat mieszkańcy wielokrotnie odwołują się do regionalnych tradycji. Najważniejszym wydarzeniem dla miasta jest procesja w Wielkim Tygodniu, podczas której śpiewane są stare pieśni, a wszyscy przebierają się w ludowe, tradycyjne stroje. Najważniejszym zabytkiem jest Forteza del Sol, czyli forteca słońca, która jest ostatnim oświetlonym punktem gdy zapada zmrok.

Baeza – andaluzyjskie miasto uchodzące za perłę architektury renesansowej co zostało docenione przez wpisanie go na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. Za czasów rzymskich istniała tu osada o nazwie Baetia – co oznaczało "szczęśliwe miasto". W VII w. stała się już siedzibą arcybiskupa, a w czasach podboju półwyspu przez Maurów została stolicą niewielkiego państewka. Po wyzwoleniu i przywrócenia władzy katolickiej biskup Toledo ogłosił miasto siedzibą odradzającego się arcybiskupstwa. Największy rozkwit miasta przypada na XVI w. kiedy założono uniwersytet i powstało wiele cennych zabytków renesansu, jak np. przebudowana z wcześniejszego meczetu piękna, renesansowa katedra Santa Maria, Palacio de los Marquesos de Jabalquinto, imponujący ratusz Ayuntamiento. Warto udać się na plac del Populo otoczony wspaniałymi pałacykami i kamienicami z epoki renesansu.

Ubeda – miasteczko powstałe w czasach arabskich, które po odzyskaniu ziem przez katolickich królów przebudowano w stylu renesansowym. Najważniejszymi zabytkami miasta są: renesansowy kościół Sacra Capilla del Salvador, przepiękny XIII-wieczny kościół Santa Maria de los Reales Alcazares wzniesiony w miejscu meczetu, Palacio de las Cadenas zbudowany dla Juana Vazqueza de Moliny będący siedzibą ratusza i Muzeum Archeologiczne ze zbiorami sięgającymi historią okresu neolitu. Zabytki miasta zostały w 2003 r. wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO.

Mellila – jest hiszpańskim miastem-enklawą mieszczącym się w Afryce, gdzie można dopłynąć z Malagi i Almerii. Kolonia, a następnie forteca należała do Fenicjan, Kartagińczyków, Rzymian i Arabów. W 1497 r. została zdobyta przez Hiszpanów i rozbudowana jako forteca. Przez wiele wieków była obiektem sporów między Marokiem a Hiszpanią i na początku XX w. została opanowana przez arabskich powstańców. W 1995 r. zyskała status autonomiczny jako zamorskie tereny hiszpańskie. Jej największymi skarbami są: latarnia morska na cyplu wznosząca się na skalistym zboczu oraz okazałe fortyfikacje pochodzące z rożnych okresów historii miasta. Mellila,  mimo, że administracyjnie należy do Hiszpanii, nie jest włączona w strefę Schengen. W praktyce oznacza to, że o ile mamy paszport wjazd na jej terytorium nie stanowi problemu, jednak wyjazd wiąże się z zaostrzonymi przepisami bezpieczeństwa.

Kiedy najlepiej wybrać się na Costa Almeria?
Sezon turystyczny trwa tutaj cały rok. Najwięcej turystów pojawia się tu od kwietnia do końca października ponieważ panuje tu długi okres bezdeszczowy a wiatr wiejący od morza łagodzi odczucie wysokich temperatur. Zimą temperatura na wybrzeżu rzadko spada poniżej 20oC, a opady zdarzają się sporadycznie, przez co kilka kilometrów od wybrzeża dominuje krajobraz przypominający pustynię. Wielu turystów odwiedzających te rejony wypoczywa w cieple po narciarskich szaleństwa w górach Sierra Nevada, gdzie znajduje się wiele nowoczesnych ośrodków narciarskich, a najwyższe góry Hiszpanii oferują nie tylko wspaniałe widoki ale też świetne trasy zjazdowe.

Kalendarz imprez w regionie jest dość rozległy i ciekawy. W wigilię 6 stycznia pojawiają się trzej królowie, a przyjeżdżają na wielbłądach, statkami, a czasem helikopterem i rozdają drobne prezenty. Bardzo hucznie obchodzony jest ostatni tydzień karnawału, a podczas Wielkiego Tygodnia pojawiają się barwne procesje. Kwieciste dywany, kolorowe procesje i wiele przedstawień teatralnych na ulicy można zobaczyć w dniu Bożego Ciała. W większych miastach Andaluzji w noc letniego przesilenia odbywa się fiesta zakończona rozpalaniem wielkich ognisk. Odwiedzających te rejony późną jesienią i zimą z pewnością zaciekawi Międzynarodowy Festiwal Jazzowy w Granadzie czy festiwal „Górskiej Muzyki” odbywający się w Maladze 28 grudnia.

Jaka waluta obowiązuje w Hiszpanii i jakie są orientacyjne ceny?
W Hiszpanii od 2002 r. obowiązuje wspólna dla całej Unii Europejskiej waluta – Euro. Konsekwencją tego są nieco wyższe ceny niż w Polsce, zwłaszcza jeżeli chodzi o posiłki w restauracjach. Mimo dużej dostępności owoce morza należą do najdroższych morskich specjałów, jednak w większości miejscowości jest wiele niewielkich tawern gdzie można spróbować taniej regionalnych potraw.

Gdzie i jakie pamiątki kupić na Costa Almeria?
Costa Almeria słynie z niebiesko-zielonych wyrobów ceramicznych i garncarskich oraz ręcznie robionych dywanów, które są najczęściej kupowane przez turystów. Miastami, w których wytwarzana jest ceramika i jest jej szeroki wybór są głównie niewielkie: Albox, Nijar, Sorbas i Vera. Do innych popularnych pamiątek należą kastaniety, wachlarze, hiszpańskie byki, koszulki i wszelkie rzeczy związane z danym miastem lub z Hiszpanią. W większych miejscowościach, jak Almeria, największy wybór oryginalnych skarbów można znaleźć na targowiskach.

Jaki czas obowiązuje w Hiszpanii?
Mimo dużej odległości od Polski, w Hiszpanii jest taka sama godzina jak u nas. Ulega ona zmianie tylko na Wyspach Kanaryjskich.

Jak poruszać się po Costa Almeria?
Wschodnia Andaluzja posiada bardzo dobre połączenia z miejscowościami nadmorskimi, niedaleko których wiedzie autostrada i kilka dróg alternatywnych. Między miejscowościami turystycznymi a Almerią i Malaga istnieją często połączenia autobusowe i kolejowe.

W większych miastach znajdują się wypożyczalnie samochodów, które ułatwiają indywidualne zwiedzanie regionu. Stan drug Andaluzji w ostatnich latach znacznie się poprawił i na wielu odcinkach, zwłaszcza na autostradach wzdłuż wybrzeża i między głównymi miastami są przeważnie czteropasmowe, płatne autostrady. Paliwo jest tańsze niż w Polsce, co sprzyja samochodowym wycieczkom po regionie. Polskie prawo jazdy jest wszędzie akceptowane.

Jakie plaże są na Costa Almeria?
Całe wybrzeże pokrywają długie, szerokie i bezpłatne białe plaże z delikatnym piaskiem. Sporadycznie zdarzają się skaliste wybrzeża, ale większość miejscowości ma swoje wielkie plaże. Są one bardzo dobrze zagospodarowane rekreacyjnie. Nie brakuje również cichych miejscowości z dzikimi plażami, głównie w okolicach jeziora L'Albufera.

Przy hotelach wyższej kategorii lub w wybranych kurortach plaża jest usypywana sztucznie lub znacznie różni się od typowych plaż miejskich, dlatego wybierając kurort i hotel warto upewnić się do jakiej plaży będziemy mieli dostęp.

Jakie są ograniczenia celne w Hiszpanii?
Przewóz towarów podlega ograniczeniom ilościowym na zasadach obowiązujących w UE, co oznacza w praktyce, że rzeczy osobiste i sprzęt na własny użytek nie podlega ograniczeniom celnym. W przypadku towarów można wwozić i wywozić: do 800 szt. papierosów, 200 szt. cygar, 10 l spirytusu, 20 l mocniejszego alkoholu, 90 l wina i 110 l piwa.

Jakie dokumenty potrzebne są w razie konieczności skorzystania z służby zdrowia w Hiszpanii?
Publiczna służba zdrowia jest w Hiszpanii bezpłatna w podstawowym zakresie, o ile posiadamy wydaną przez NFZ Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ), o którą należy postarać się przed wyjazdem. Nie obowiązuje ona jednak w przypadku prywatnych wizyt i szpitali niepaństwowych gdzie należy mieć dodatkowe ubezpieczenie lub samemu opłacić leczenie. W zależności od ubezpieczyciela podawane są przed wyjazdem dane firm współpracujących, do których należy się zwrócić w razie konieczności skorzystania z prywatnej pomocy lekarskiej. W całej Andaluzji szpitale państwowe prowadzone są przez Andaluzyjską Służbę Zdrowia, uważaną za jedną z najlepszych w kraju, a w większych miejscowościach na Izbach Przyjęć jest wielu wolontariuszy pełniących rolę tłumaczy.

Ze względu na inną florę bakteryjną należy starannie wybierać restauracje lub jadać w hotelach i przestrzegać podstawowych zasad higieny. Turyści powinni pić wyłącznie wodę butelkowaną, ewentualnie gotowaną co najmniej 10 min. Szczepienia ochronne nie są wymagane i nie ma zagrożeń sanitarno-epidemiologicznych, niemniej przed wyjazdem warto sprawdzić czy szczepienia nie są zalecane sezonowo.

Dokumentem uprawniającym nas do pobytu na terenie Hiszpanii jest dowód osobisty lub paszport (o ile nie posiadamy dowodu). Obowiązują nas te same co w innych krajach Unii Europejskiej przepisy dewizowe oraz nie ma obowiązku meldunkowego, jeżeli nasz pobyt na terenie kraju nie przekracza 90 dni. Jeżeli podczas pobytu na Costa Almeria wybieramy się do Mellili, musimy pamiętać, że mimo przynależności do Hiszpanii nie jest ona włączona w strefę Schengen. W praktyce oznacza to, że o ile mamy paszport wjazd na jej terytorium nie stanowi problemu, jednak wyjazd wiąże się z zaostrzonymi przepisami bezpieczeństwa.

Szczegółowe i aktualne informacje można znaleźć na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych: www.msz.gov.pl lub na stronie ambasad i konsulatów w Hiszpanii.

Najbliższe ambasady i konsulaty:

Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Królestwie Hiszpanii

Hiszpania, Madryt, Guisando 23 bis, 28035
Tel.: +34 913 736605 Tel. dyżurny: +34 913 769555
www.madryt.polemb.net

Wydział Konsularny Ambasady RP w Madrycie

Hiszpania, Madryt, Goya 15 4°, 28001
Tel.: +34 914 362 632 Faks: +34 913 736 624

Instytut Polski w Madrycie

Hiszpania, Madryt, Felipe IV 12 bajo A, 28014
Tel.: +34 91429 86 72 Faks: +34 91429 86 82
www.culturapolaca.es

Konsulat Honorowy Rzeczypospolitej Polskiej w Maladze

Hiszpania, Malaga, c/ Cortina del Muelle, 5, 4°Dcha, 29015
Tel.: +34 952 003 844 Faks: +34 951 214 195

Konsulat Honorowy Rzeczypospolitej Polskiej w Murcji

Hiszpania, Murcja, c. Las Norias 1, 2° B, 30009
Tel.: +34 968 298 941 Faks: +34 968 298 941